Avonturen uit het leven van Regina en Aart, hun reizen, hun hobies / as aventuras da vida de Regina e Aart, suas viagens, seus passatempos
Het sneeuwt in het Saalachtal
Wat een voorpret. Vakanties plannen is alsof je meerdere keren dezelfde reis meemaakt.
Zo ook deze keer.
In november vorig jaar toonde het altijd weer verrassende ANWB clubblad aanlokkelijke besneeuwde berglandschappen met pittoreske dorpjes en bijbehorende hotels in Oostenrijk. Gunstig geprijsde aanbiedingen voor een zorgeloze week in de Alpen. Natuurlijk binnen de kortste keren uitverkocht. Maar ook met Google kom je een heel eind.
Lofer in het Saalachtal
Eerst het oog laten vallen op een goedkoop retourtje met Nederlands nationale prijsvechter Transavia van Rotterdam Airport naar Salzburg. Voor nog geen 200 Euro heen en terug voor 2 personen incl. 20 kg bagage!
Maar hoe verder? Ook hier biedt Google uitkomst. Ga na welk openbaar vervoer richting ski-gebieden gaat, en binnen een straal van 1 uur kom je allemaal gezellige dorpjes in de Oostenrijkse Alpen tegen.
Onze keus viel op Löfer in het Saalachtal. Vervolgens hotels raadplegen, met Booking.com en let vooral op de commentaren van eerdere bezoekers, de één vindt de bedden goed, de ander te hard, en over het eten verschillende de meningen ook al. Maar na nog een beetje verder zoeken sprong één optie er huizenhoog bovenuit. Beloofd werd goed niveau, gastvrij, gunstige prijs/kwaliteit verhouding en met een gezellig kleinschalig ski gebied in de buurt. Het hotel, zoals meestal in het dal, niet al te hoog op 635 m. maar met een beetje geluk hoog genoeg om een sneeuwbui nog net niet in regen te laten veranderen. Nou dat hebben we geweten, lees maar gauw verder.
Gezellige prelude in Gauda
Nog een avondje Googelen resulteerde al gauw in een volledig reisplan, compleet met parkeermogelijkheden in Rotterdam en met de time-table van postbus 260 van Salzburg naar Lofer. En onze vrienden G & M uit Nederland waren al heel snel heel enthousiast.
Zo gezegd zo gedaan, in de namiddag van 3 maart melden wij ons bij G & M in Gouda om de volgende morgen vroeg van Zestienhoven naar Salzburg A.W. Mozart te vertrekken.
De nachtrust was van korte duur maar zeer comfortabel, na een voortreffelijk diner en een kopje Nespresso bij de open haard in hun gezellige huis. Alles verliep gladjes totdat we bij het naderen van Zestienhoven even de kluts kwijt waren op zoek naar het parkeerterrein van QuickParking. Alleen maar verlaten industrieterreinen! Dan nog maar wat verder zoeken langs de Schie, en ja hoor, doorzetten wordt beloond. En ook onze Nederlandse matineusheid, want nadat we afgezet werden op het vliegveld hadden we tijd over om in de gezellige lounch het boarden af te wachten.
Houdt U ook van Mozart?
Salzburg is de geboorteplaats van Wolfgang Amadeus Mozart, en dat ontgaat je aldaar geen minuut. Het vliegveld heet zo, en in de stad aangekomen lijkt het alsof op iedere straathoek een W.A. Mozart museum is gevestigd.
De Mozartkugels completeren de solidariteit met deze fantastische componist, maar ook daar hebben wij weerstand tegen kunnen bieden. Ja, je bent bijna 70 en het buikje is in opmars! Overigens, we zijn niet te weten gekomen of Mozart indertijd zelf van pistachenoten, hazelnoot, marsepein en een omhulsel van chocolade hield. Maar dat zal de oorspronkelijke uitvinder, bakker Paul Fürst in 1850 een worst geweest zijn, als het maar goed verkocht, en zo denken waarschijnlijk vandaag de dag de firma’s Mirabel en Reber er ook nog steeds over, want je komt ze overal tegen
De Postbus in een nieuw jasje doet het nog steeds voortreffelijk
De Oostenrijkse Postbus is een perfecte uitvinding geweest, zo’n 100 jaar geleden. Op Wikipedia lezen wij over de Zwitserse Postbus (we nemen even aan dat de Oostenrijkse versie daarmee vergelijkbaar is), dat de Postbus oorspronkelijk bedoeld was om de post te bezorgen in alle, ook afgelegen berggebieden, en daarbij faciliteiten kregen om verregaande voorrechten qua verkeersregels te krijgen (iedereen naar de kant en achteruit de berg weer op), waarbij zij hun aanwezigheid kenbaar maakten met een drietonige hoorn die “haarspeldbochten ver” te horen werd, en waarop de chauffeur ogenschijnlijk de eerste tonen van de Andante van Rosinni’s Opera “Willem Tel” speelde. Deze postbussen namen steeds vaker passagiers mee, en alhoewel tegenwoordig ook post op andere manieren wordt vervoerd, bijv. per trein, blijven postbussen in Oostenrijk en Zwitserland nog steeds duizenden plaatsen met elkaar verbinden.
Zo ook de Postbus 260 naar Lofer in het Saalachtal. Alhoewel de drietonige hoorn niet meer gebruikt wordt, althans niet op dit traject misschien wel omdat er weinig echte haarspeldbochten waren, rijdt deze bus met uiterste precisie, zowel qua tijdschema al qua bochtentechniek in minder dan een uur naar ons doel.
Bad Reichenhall
Onderweg wordt nog een “Duitse enclave” gepasseerd met de belangrijke stad “Bad Reichenhall”, en kort daarna beginnen de bergen hoger te worden. Het Saalachtal ziet er vriendelijk uit en de sneeuw van de afgelopen weken is nog prominent aanwezig.
Hotel Madlgut
Dankzij de voorafgaande email wisseling met het hotel worden wij afgehaald bij de busterminal. En de eerste kennismaking bij aankomst is al meteen heel gastvrij. We worden op alle fronten geïnformeerd over de faciliteiten van het hotel en de bezienswaardigheden in omgeving, en aangezien het tegen etenstijd loopt kort daarna in één van de Gästeraume op een voortreffelijk warm buffet getrakteerd.
Het Hotel Madlgut is niet erg groot, beschikt over zo’n 10 appartementen, sommige voor 4 personen en bijna alle met riant terras met uitzicht op prachtige bergen.
Beneden is een grote sauna (Fins en Infrarood) met “relax” ruimte”.
Het is maar goed dat wij de eerste dagen in de aparte kleinere “Gästeraum” blijven, de andere grotere is al vol, want we maken er meteen al een dolle boel van, met afwisselend imitaties op het niveau van “Alo Alo” met serieuze en soms minder urgente vragen over van alles en nog wat aan de uiterst “gäste freundiliche” gastvrouw Brigitte.
Sneeuwboots weer
De volgende dag grote verassing! Het sneeuwt behoorlijk! En dus de sneeuwboots aan, warm inpakken, en een ronde door het dal lopen. Op aanraden van Brigitte richting St.Martin, langs de Saalach rivier (eerst langs de “stadsverwarming” installatie, om diverse vragen te stellen).
Er is tevens een mooi bungalow- park vlakbij St. Martin, alleen raken we daar de weg kwijt en dreigen in de schijnbaar metershoge sneeuw letterlijk op het verkeerde pad te komen.
Maar opnieuw wordt ons doorzettingsvermogen beloond, want even later vinden wij bij de beste bakkerij uit de omgeving, käsetorte, apfelstrudel en alle andere lekkernijen die misschien God ons wel verboden heeft maar waar wij nu even geen boodschap aan hebben.
Heerlijke Sauna
De sauna wordt dezelfde dag nog uitgeprobeerd, alhoewel slechts één van ons (uiteraard de auteur van dit relaas) zich daarmee inlaat. Voortreffelijke ervaring en zoals het hoort, bloot! Alleen gestoord door zenuwachtige reddingspogingen van 2 van ons overig gezelschap, die blijkbaar niet weten dat als je meer dan een uur wegblijft dat niet per se betekent dat je onwel of erger bent geworden binnen de sauna cabine. Alhoewel, de afwisseling met de ijskoude passages vereist iedere keer weer veel moed. Ondertussen was dit de meest communicatieve sauna die ooit ooit meegemaakt heb, met gesprekken over de kwaliteit van plaatselijke ski-pistes tot en met de charmes van diverse Europese hoofdsteden.
Het skileraren feest
Op de woensdagavond is, zoals traditie in Oostenrijk, de “bühne” voor de skileraren. Zodra het donker is verzamelt iedereen zich rond de “Tahlabfahrt” en komt de elite met fakkels naar beneden geskied. Gevolgd door steeds gewaagder trucs, en afgesloten met sprongen door brandende hoepels. Natuurlijk zijn de skileraren van Lofer de beste van Oostenrijk, pardon van de wereld, en dat steken ze niet onder stoelen of banken.
Na afloop heerlijke Glühwein, beetje hoofdpijn de volgende morgen moet je voor lief nemen
Wallfarhtskirche
Die ski-pistes bewaarden we overigens voor later, eerst vermaakten wij ons de volgende dagen nog met meerdere ambitieuze bergtochten, steeds door ruig sneeuwlandschap, onze vrienden voorop de weg banend en uiteindelijk …..was daar steeds weer die voortreffelijke apfelstrudel of sachertorte.
De leukste plek was het Kirchental met de Wallfahtrskirche, hoog boven St Martin.
Langlaufen
Ondergetekende houdt niet van niks doen, dus rap naar de ski-verleih gespoed en even later gewapend met Fischer tour-langlauf ski’s en bijbehorende schoenen (waarom hebben ze de bindingen nou
veranderd, de eigen schoenen van 40 jaar geleden waren toch nog prima?) op zoek naar de Loipe. Ook daar weer het bewijs dat het hotel goed gekozen was, op minder dan 200 meter werd een Loipe van ruim 8 km dagelijks van nieuwe groeven voorzien.
En toen de berg op....
De mooiste ervaringen waren boven op 1.500 m met een prachtige middelzware Loipe. Conclusie na al deze pogingen: je maakt vorderingen, maar het blijft afzien, de berg op is niet echt leuk, de berg af ook niet (hoe rem je ook al weer?), alleen zolang het horizontaal gaat is het een beetje te doen.
Spastisch?
De mooiste ervaringen waren boven op 1.500 m met een prachtige middelzware Loipe. Conclusie na al deze pogingen: je maakt vorderingen, maar het blijft afzien, de berg op is niet echt leuk, de berg af ook niet (hoe rem je ook al weer?), alleen zolang het horizontaal gaat is het een beetje te doen.
Knödels? Je moet er van houden
Toen het na 3 dagen ophield met sneeuwen en de beloofde helblauwe lucht het voor het zeggen kreeg hebben we de lift naar boven genomen. Het heet daar “Almenwelt” Geen gigantisch ski-gebied maar ontzettend gezellig. Ook de cabinelift naar boven is niet echt adembenemend en zelfs een beetje zoetsappig vergeleken met de gondel naar de Aiguille du Midi in Chamonix. Boven was het nooit druk, geen lange wachtrijen bij de liften, jong en oud, peuters die hun eerste les kregen, kortom een schouwspel waarmee je je urenlang kunt amuseren, gezeten in het zonnetje op het terras van “Schönblick” of “Söderkaser”.
Ook was het nu eindelijk zover dat de “Knödels” intensief werden beproefd, en goedgevonden! Skiën was er niet bij, niet op voorbereid, zou een aantasting geweest zijn van het solidariteitsgevoel binnen ons groepje, en kan altijd nog, toch? Het “je bent jong en je wilt wat” gevoel zal de volgende keer ook nog wel aanwezig zijn.
Aan alles komt een eind
De week vloog om. In het hotel maakte ons groepje iedere avond weer een klein feestje (vraagt u maar….), en we waren blij dat het echtpaar Brigitte en Hans Peter ons daarin hartelijk ondersteunden. De laatste 2 avonden zelfs met gedeeltelijk Nederlands publiek, dat overigens ook niet verlegen was.
En toen was het weer tijd om de reis in omgekeerde volgorde aan te vangen. Ook nu weer vroeg uit de veren, de bus 260 al om kwart over zes, en, zij het door enige vertraging op het W.A. Mozart vliegveld (computerstoring in Rotterdam) weer in een volle doch comfortabele gloednieuwe Transavia Boeing 737-800 huiswaarts.
Een voldaan gevoel, ook, voor ons, na de de resterende 450 km naar huis over de Belgische en Franse autopistes.
Dank aan het hotel, aan Lofer, aan de postbus, aan Transavia, aan de sneeuw, aan de blauwe lucht en aan onze vrienden uit Gouda!